Niecodzienne włamują mi się na bloga, ale jeżeli już to robią, to wybierają taki czas, że potem sprzątanie i powrót do rzeczywistości zajmuje mi wieki.
Najważniejsze jest jednak to, że najwyraźniej SKOŃCZYŁEM.
Kategorie
Retrogaming nie ma przyszłości
Otaczającej nas wokół proroctwa zagłady sprawiły, że wzięło mi się na opisanie tych, które siedzą w mojej głowie od dłuższego czasu. Jedno z nich tyczy się retrogamingu.
Czemu moim zdaniem szeroko rozumiany retrogaming prędzej czy później przestanie się rozwijać? Czemu dzisiejsze hity prędzej czy później staną się nie możliwe do poznania?
Ten wpis pod wieloma względami jest dla mnie pierwszym.
Pierwszy sprzęt otrzymany do testów. Pierwsza pełnoprawna recenzja sprzętu. No i, po prawie dwóch tygodniach, agresywnego wręcz, użytkowania, pierwszy powerbank w moim życiu o którym powiem coś więcej niż „istnieje” i „działa”.
Czy to wystarczy bym go polecił z czystym sumieniem?
Odpowiedź ma kilkaset słów i mam nadzieję, rozwieje wszystkie wątpliwości.
Ci, którzy obserwują mnie w social mediach już wiedzą, że zaliczyłem szok w chwili gdy ogłoszono oba koncerty z Game Music Festival 2020.
Generyczne zdjęcie orkiestry, by nie spoilerować tym, którzy się dopiero dowiedzą co będzie na evencie!
Ci, którzy czytają mnie tylko na blogu dopiero teraz się przekonają w jak głębokim szoku jestem. Oprócz tego dowiedzą się jak bardzo pragnę tam być i do tego usłyszą czemu pragnę tam być (ale nie będę)!
Nie wiem czy wiecie, ale wygląda na to, że Flash, w końcu, po wielu wcześniejszych deklaracjach, najwyraźniej w końcu umrze na dobre wraz z końcem tego roku. Dla wielu, to dobrze.
Dla twórców tysięcy flashowych gier, już mniej. Dla osób z tendencją do nostalgicznego powracania do nich? Jeszcze gorzej. Ale na całe szczęście pojawiła się grupa śmiałków, która rozwiązała problem. Mowa o projekt Flashpoint zapoczątkowany przez jegomościa o nicku „Bluemaxima” .
Każdy kto w Polsce miał do czynienia z prasą grową wiem czym było, jest i (najwyraźniej) będzie CD-Action. Czasopismo ma za sobą długą historię, niemal tak długą jak ja.
Mało brakowało, a dobiegła by ona końca. Zacząłem jednak myśleć – czy to dobrze, że ciągle trwa? Zwłaszcza po przypomnieniu sobie o wcześniejszych wybrykach nowego właściciela pisma.
Powiem wprost – potocznie nazywam tę grę symulatorem świecenia latarką po twarzach ludzi którymi gardzę. Nie wiem, czy to sprawia, że Towaga: Among Shadows jest grą, którą przyjmuję często niczym promień nadziei po lichym dniu.
Ale wiem jedno: nawet bez tego osobistego nacechowania emocjonalnego COŚ (innego niż otrzymanie klucza recenzenckiego) musiało sprawić, że o tej grze pisze. A skoro już zachciało mi się pisać, to wiedz, że coś się dzieje.
Dobrze, można się rozejść. Najważniejszą informację już dostaliście.
A tak bardziej serio, to musimy porozmawiać o wszystkich problemach jakie czekają Pokemon Unite już na starcie. Czy ta gra jest skazana na bycie żenującą pierdołą, o istnieniu której zapomnimy 48 godzin po premierze?
Nie jest. Ale podejrzewam, że nie dożyje kolejnej, po tekście o telefonach od CAT okazji by dać po raz trzeci Nokię 3310 w tytule, więc skorzystałem. A recenzja Pixboy jest idealnym pretekstem by przywołać ten telefon.
Tym razem nie w kontekście niezniszczalności i wiecznego życia na baterii, a „surowej” grafice i skupieniu się na gameplayu. Co z tego wyszło? A przede wszystkim – czy warto?
Niedawna informacja o tym, że THQ Nordic w końcu coś robi z marką Kingdom of Amalur przypomniało mi o istnieniu tej gry i dość burzliwej historii studia, które stworzyło tę grę.
Ale teraz porozmawiajmy głównie o tym czemu Kingdom of Amalur: Reckoning dalej jest dobrą grą, zasługuje na powrót, a może nawet, na godną kontynuację.
Oprócz tego kilka słów o tym, czemu studio tworzące tę grę padło nim się porządnie rozkręciło i troszkę więcej o przyszłości jaką może czekać marka. Ale głównie o grze, bo ona jest godna uwagi nawet dziś, osiem lat po premierze.
Jakiś czas temu dostałem w swoje ręce tę grę. Przyjąłem ją trochę jako wyzwanie, zarówno pod względem growym jak i pisarskim.
Ciekawiło mnie niezwykle jak gra, opierająca 90% swojego gameplayu o symulację fizyki, poradzi sobie na Nintendo Switch. O ile w ostatecznym rozrachunku ją polecę (czego dowodem jest chociażby to, że ten wpis czytacie) tak nie obędzie się bez uwag i ostrzeżeń.
W związku z tym – zapraszam do czytania stołu!