Yeti (nie tylko) o grachJakiś czas temu wyraziłem swoje wątpliwości co do tego co się stanie z magazynem CD-Action.
Trzy zakupione numery i 366 stron później postanowiłem napisać, czy nastąpiła jakaś konkretna zmiana w piśmie. Wiecie, taka, która sprawia, że zamiast kupować pismo dla beki stojąc w kolejce w supermarkecie zastanawiasz się nad zakupem prenumeraty.
Jako osoba zarobiona (sezon w pracy), zestresowana (CoVID-19, mama w grupie ryzyka, sam fakt, że coś takiego jak pro-epidemik istnieje i niedojebanie umysłowe naszej kasty politycznej) i ogólnie niechętna wszystkiemu długo się zbierałam do napisania czegokolwiek. Ostatecznie postanowiłem podzielić się niepopularną opinią.
Bo jak już się odzywać rzadko, to warto chociaż powiedzieć coś na co ktokolwiek zwróci uwagę, co nie?
Skąd ta niechęć? Co gasi „hype”? Gdzie mój growy patriotyzm? Co z tym wszystkim ma wspólnego dziennikarstwo growe?
Z okazji tego, że udało mi się wyrwać z kompletnego opętania Hadesem i z powodu premiery Panzer Dragoon na PC, to postanowiłem napisać kilka słów o tym drugim tytule.
Przy czym pojawienie się gry na platformie większej niż tablet z szynami do podpięcia padów to tylko pretekst, bo wszystkie rzeczy opisane tutaj dostępne są niezależnie od platformy.
Miałem inne plany na ten wpis, ale wyszło na to, że przez to, że nie mam przeglądać skrzynki, to ja piszę to w pędzie, a wy się dowiecie o fajnym wydarzeniu (tym razem) internetowym na dzień przed jego startem.
Bo choćbym nie wiem od jakiej strony chciał spojrzeć, to Ars Independent Festival 2020 zapowiada się na bardzo przyjemny event. Zarówno w aspekcie growym, jak i poza nim.
Nie potrafię pisać chwytliwych tytułów, ale za to bardzo lubię się cieszyć z rzeczy, zarówno malutkich, jak i wielkich.
W przypadku „oficjalnej” premiery Hades mamy do czynienia z obiema opcjami na raz. Jak to możliwe? To dość proste, jak się pomyśli.
Mieliście kiedyś tak, że chcieliście rzucić wszystko w cholerę i jechać w Bieszczady? Bo ja tak. Mój urlop w sumie na tym polegał. Piszę ten wpis jako krótką rozgrzewkę przed powrotem do normalnego pisańska.
Bo idealnie się złożyło, że w trakcie urlopu grałem w Mini Island Challenge Bundle, które na taki wpis nadaje się idealnie.
Otaczającej nas wokół proroctwa zagłady sprawiły, że wzięło mi się na opisanie tych, które siedzą w mojej głowie od dłuższego czasu. Jedno z nich tyczy się retrogamingu.
Czemu moim zdaniem szeroko rozumiany retrogaming prędzej czy później przestanie się rozwijać? Czemu dzisiejsze hity prędzej czy później staną się nie możliwe do poznania?
Ten wpis pod wieloma względami jest dla mnie pierwszym.
Pierwszy sprzęt otrzymany do testów. Pierwsza pełnoprawna recenzja sprzętu. No i, po prawie dwóch tygodniach, agresywnego wręcz, użytkowania, pierwszy powerbank w moim życiu o którym powiem coś więcej niż „istnieje” i „działa”.
Czy to wystarczy bym go polecił z czystym sumieniem?
Odpowiedź ma kilkaset słów i mam nadzieję, rozwieje wszystkie wątpliwości.
Ci, którzy obserwują mnie w social mediach już wiedzą, że zaliczyłem szok w chwili gdy ogłoszono oba koncerty z Game Music Festival 2020.
Ci, którzy czytają mnie tylko na blogu dopiero teraz się przekonają w jak głębokim szoku jestem. Oprócz tego dowiedzą się jak bardzo pragnę tam być i do tego usłyszą czemu pragnę tam być (ale nie będę)!
Nie wiem czy wiecie, ale wygląda na to, że Flash, w końcu, po wielu wcześniejszych deklaracjach, najwyraźniej w końcu umrze na dobre wraz z końcem tego roku. Dla wielu, to dobrze.
Dla twórców tysięcy flashowych gier, już mniej. Dla osób z tendencją do nostalgicznego powracania do nich? Jeszcze gorzej. Ale na całe szczęście pojawiła się grupa śmiałków, która rozwiązała problem. Mowa o projekt Flashpoint zapoczątkowany przez jegomościa o nicku „Bluemaxima” .