Yeti (nie tylko) o grachDawno temu, w czasie kiedy byłem (bardziej) piękny i młody, ogrywałem taktyczną grę turową Rise Eterna. Po latach wspominam ją dość dobrze.
Na tyle dobrze, że pod wpływem zagrania w jej bardzo odmienny prequel mam ochotę do niej wrócić i zagrać w nią ponownie.
Czy to dobrze?
Czy sam prequel zasłużył sobie na podobne uznanie?
No i czy przedstawiciel gatunku popularnego za czasów gier flashowych ma dziś rację bytu?
Jako pełnoprawny bojówkarz tej gry zastanawiałem się jaki moment będzie najlepszy by napisać o niej po raz kolejny. Problematyczne jest to, że uważam, że każdy pretekst się nada.
Ale, żeby oszczędzić wam fanbojstwa i bełkotu jaki by powstał by „dobić” do minimalnego progu 300 słów (potrzebnego by wyszukiwarki nie traktowały tekstu jak śmieci) postanowiłem napisać dopiero teraz, gdy powodów by sięgnąć do Disco Elysium jest multum.
Żartuje, nie jestem psychopatą.
Podejrzewam, że różnorakich naśladowców najbardziej popularnej gry słownej od czasów Scrabble jest więcej niż prorosyjskich trolli w Internecie i wymienianie wszystkich by graniczyło z niemożliwością.
Ale wymienienie kilku(nastu) najciekawszych już jest możliwe. Lista będzie rozwijana w miarę pojawiania się nowych, o ile ktokolwiek będzie o temacie pamiętał za miesiąc.
Na Nintendo Switch ostatnio trafia dużo aplikacji użytkowych. Była czujka alarmowa, był kalkulator, notatnik też znalazłem. Ale teraz mamy coś jeszcze lepszego. ZEGAR. Sprzedawany na eShopie pod nazwą AAA Clock.
Jak się sprawuje? Jakie ma możliwości? Czy one w ogóle działają? Po cholerę to napisałem? Wszystko znajdziecie poniżej.
Ogrywając tę grę czułem się jakbym trafił na brakującą część serii Fire Emblem. Czy to dobrze? Czy wszystko działa? Jak bardzo można być wrednym? Czy mój mózg działa jeszcze sprawnie?
Na te i inne pytania odpowie wam poniższa recenzja Rise Eterna, w wersji na Nintendo Switch, ogrywanej mniej więcej od premiery, do chwili gdy zaczynam pisać ten tekst.
Postaram się by ten wpis był krótki, bo akurat pisząc o CROSSBOW: Bloodnight powinienem dać radę.
No bo ile mógłbym się produkować o grze, gdzie masz w rękach kuszę i mordujesz demony?
Mój problem z grami akcji jest taki, że straszliwie w nie lamię. Dlatego dobrym wyznacznikiem czy taka gra jest dobra jest to, czy w ogóle próbuję coś w niej osiągnąć.
Jak to jest z Danger Scavenger? Co w niej takiego jest? Czy wszystko działa jak powinno?
Patrząc na informację prasową jaką dostałem od twórców, trailer i informacje z zbiórki na grę Farathan?
Można. Gdyby to było złe to Bóg by inaczej świat stworzył.
A tak serio to ta gra, tworzona na ten moment przez dwie osoby, może się spodobać osobom, którym podobały się pierwsze dwie odsłony Gothica.
Mam sprzeczne uczucia odnośnie tekstu, który zobaczycie poniżej. Otrzymałem niedawno kopię recenzencką gry M.E.A.T.
Z jednej strony czuje się przez to zobligowany do napisania recenzji.
Z drugiej strony, jak kiedyś dawno temu pisałem:
„…sam fakt napisania o czymś jest nobilitacją”
Wpis z bloga o tytule „Czym jest obiektywna recenzja?”
A tej gry, niestety, wolałbym nie wywyższać w żaden sposób. Nie dziś i nie w aktualnej formie.
Uwielbiam przeglądać internet i kompletnym zbiegiem okoliczności trafiać na gry takie jak Kingshunt – które wywołują u mnie uniesienie brwi, zwykle połączone chociaż z minimalnym zdziwieniem.
Trafienie na grę, która jest połączeniem MOBY, Tower Defense i gry akcji z widokiem zza pleców jest jednym z tych przypadków.