Yeti (nie tylko) o grachPowiem wprost – potocznie nazywam tę grę symulatorem świecenia latarką po twarzach ludzi którymi gardzę. Nie wiem, czy to sprawia, że Towaga: Among Shadows jest grą, którą przyjmuję często niczym promień nadziei po lichym dniu.
Ale wiem jedno: nawet bez tego osobistego nacechowania emocjonalnego COŚ (innego niż otrzymanie klucza recenzenckiego) musiało sprawić, że o tej grze pisze. A skoro już zachciało mi się pisać, to wiedz, że coś się dzieje.
Nie jest. Ale podejrzewam, że nie dożyje kolejnej, po tekście o telefonach od CAT okazji by dać po raz trzeci Nokię 3310 w tytule, więc skorzystałem. A recenzja Pixboy jest idealnym pretekstem by przywołać ten telefon.
Tym razem nie w kontekście niezniszczalności i wiecznego życia na baterii, a „surowej” grafice i skupieniu się na gameplayu. Co z tego wyszło? A przede wszystkim – czy warto?
Dungeon Crawlery jako gatunek jest raczej zapomniany. Co prawda w ostatnim czasie wyszło kilka gier tego typu, ale w większości to były średnio udane eksperymenty. Ewentualnie produkcje niskich lotów.
Legends of Amberland, które dostałem do zrecenzowania, szczęśliwie się wyróżnia spośród tej gromady.
Dawno temu miała premierę gra Uplink, która jest do dziś najlepszym możliwym symulatorem hakera specjalisty od zabezpieczeń działającego na zlecenie. Wygląda tak właściwie jak odpalony wiersz poleceń Linuksa z drobnymi zmianami.
Już samo to odstraszyło masę ludzi. Ci, którzy się przemogli, mieli natomiast dużo frajdy. Ale w dzisiejszych czasach nikt nie musi walczyć z niechęcią do ścian tekstu – są lepsze sposoby. Takie jak Uplink OS
Nudny dzień w trakcie którego jestem uziemiony w domu? Cóż lepszego mogę zrobić jak ściągnąć rozdawaną za darmo przez GOG.com grę i ją szybko ogarnąć. Zobaczyć czy jest warta czasu jaki można nad nią spędzić oraz miejsca jakie zajmuje na dysku.
Czy Mable & The Wood jest na tyle fajne, by o nim pamiętać o po tym, jak GOG.com przestanie je rozdawać za darmo? Postanowiłem na szybko napisać o niej kilka słów, tak jak swego czasu o Jotunie.
Wyleczyłem się już jako tako z gorączki na gry niezależne . Jednak gdy w końcu pogrwałem w demo Bonfire na Steam, to serduszko zabiło mi trochę mocniej i po raz pierwszy od Bardzo Długiego Czasu zrobiłem użytek z przycisku dodawania do listy życzeń na Steam.
Dla mnie to już znak. Dla was być może będzie po tym jak przeczytacie skąd taka reakcja u mnie.
Człowiek sobie wraca grzecznie, kompletnie zryty po pracy, a tu wiadomość na skrzynce blogowej. Czytam, patrzę, trybię, a tu informacja o grze, o której ostatnio pisałem w 2015 roku.
Powiem wprost – zapomniałem o Box Kid Adventures. Ale przez to tym bardziej cieszy mnie szczęśliwe zakończenie tej historii.
Hades to naprawdę spoko miejsce. Tartar, Pola Elizejskie, Łąki Asphodel. Do tego sześć malowniczych rzek, w tym jedna okrążająca cały świat.
A jeżeli chodzi o grę o tym samym tytule, w której mamy okazję zobaczyć te miejsca, to na początek powiem jedno: czemu nie zainteresowałem się tą grą rok temu, jak się pojawiła po raz pierwszy?
Szczerze żałuje, że nie zaryzykowałem i nie grałem w Hades od dnia premiery.
Kierowany przeczuciem grałem w Disco Elysium do końca, mimo tego, że po około dziesięciu godzinach gry wiedziałem co myśleć o tej grze.
Kolejne godziny pokazywały mi jak bardzo się myliłem i jak wielką krzywdę zrobiłbym sobie i wam jakbym uznał, że już wiem co się spodziewać po tej grze.
Disco Elysium jest ponad typowe schematy. Zarówno dotyczące gier RPG, jak i ich recenzowania.
Poniższa recenzja nie powstałaby gdyby nie GOG.com, które dostarczyło klucz do gry. Dziękuje!
Okazało się, że przez moją „hibernację” przegapiłem bardzo dużo fajnych zbiórek growych na Kickstarterze. A jak się dowiedziałem, że jedną z nich jest gra o wampirach, do tego w klimatach urban fantasy, to zrobiło mi się autentycznie smutno.
Ale na całe udało mi się jakoś dotrzeć do potencjalnego cuda jakim jest Nighthawks.