Yeti (nie tylko) o grachNiemal rok po ogłoszeniu doczekaliśmy się remake’u House of The Dead. W chwili gdy czytacie te słowa, ja już jestem po wstępnym zapoznaniu się z grą i mogę wam odpowiedzieć na kilka pytań.
Jak ta gra się trzyma w dzisiejszych czasach? Czy wersja na Switcha jest grywalna? Czy różnorakie zmiany i usprawnienia wprowadzone w remake’u mają sens? O tym wszystkim, i kilku innych rzeczach poniżej.
Jako pełnoprawny bojówkarz tej gry zastanawiałem się jaki moment będzie najlepszy by napisać o niej po raz kolejny. Problematyczne jest to, że uważam, że każdy pretekst się nada.
Ale, żeby oszczędzić wam fanbojstwa i bełkotu jaki by powstał by „dobić” do minimalnego progu 300 słów (potrzebnego by wyszukiwarki nie traktowały tekstu jak śmieci) postanowiłem napisać dopiero teraz, gdy powodów by sięgnąć do Disco Elysium jest multum.
Kilka dni temu Nintendo zaprezentowało nam masę gier w ramach Nintendo Direct. Przez chwilę chciałem napisać podsumowanie, ale tych jest od groma, więc dałem sobie spokój.
Jest jednak wśród ogłoszonych tytułów kilka NAPRAWDĘ godnych uwagi. Jednym z nich jest Live a Live.
A to co zobaczycie poniżej to ponad 700 słów o tym skąd się ta gra wzięła i czemu warto zwrócić na nią uwagę. Bo jeżeli zachciało mi się dla niej przypominać hasło na bloga, to jest ona tego warta. Oprócz tego obiecuje, że argumenty poniżej są bardziej merytoryczne.
W ostatnim czasie już trzykrotnie udawało mi się wdać z kimś w dyskusję odnośnie korzystania z emulatorów. Konkretnie czy, jak, kiedy i czy powinno się to robić. Postanowiłem, że nie będzie kolejnego razu, kiedy będę pisał masę komentarzy w mediach społecznościowych.
Czwartym razem zalinkuje ten tekst, tak będzie łatwiej. A z zaoszczędzonym czasem nie wiem co zrobię. Może pójdę spać, bo ma to więcej sensu niż pisanie po raz kolejnych tych samych argumentów?
Ponad pół roku temu dostałem informację prasową o tym, że Forever Entertainment będzie wydawało gry na Switcha w limitowanych wydaniach pudełkowych. Zapowiadały się one bardzo dobrze.
Na całe szczęście doczekałem chwili, kiedy zamiast gdybać, to mogłem zobaczyć na własne oczy co z tego projektu wyszło. A jako, że te wydania nie leżą półce w sklepach, to postanowiłem podzielić się wrażeniami (i masą zdjęć) by pomóc komuś w podjęciu ważnej decyzji – czy warto wydać na wydanie pudełkowe ponad 200 złotych?
Ostatnio zrobiłem sobie maraton dokańczania napoczętych gier. Pośród nich znalazły się dwie z trzech części serii No More Heroes.
Serii tak odjechanej i odklejonej od dzisiejszych produkcji, że nie mogła ona przejść kompletnie bez echa.
Ogrywając tę grę czułem się jakbym trafił na brakującą część serii Fire Emblem. Czy to dobrze? Czy wszystko działa? Jak bardzo można być wrednym? Czy mój mózg działa jeszcze sprawnie?
Na te i inne pytania odpowie wam poniższa recenzja Rise Eterna, w wersji na Nintendo Switch, ogrywanej mniej więcej od premiery, do chwili gdy zaczynam pisać ten tekst.
Postaram się by ten wpis był krótki, bo akurat pisząc o CROSSBOW: Bloodnight powinienem dać radę.
No bo ile mógłbym się produkować o grze, gdzie masz w rękach kuszę i mordujesz demony?
Mój problem z grami akcji jest taki, że straszliwie w nie lamię. Dlatego dobrym wyznacznikiem czy taka gra jest dobra jest to, czy w ogóle próbuję coś w niej osiągnąć.
Jak to jest z Danger Scavenger? Co w niej takiego jest? Czy wszystko działa jak powinno?
Rzadko kiedy się nie zgadzam się z kimś posiadającym jakieś merytoryczne argumenty tak bardzo, że wdaje się z nim w polemikę. Tak jest w przypadku krytycznego wpisu poświęconemu potencjalnej nowej wersji Switcha, którą nazwę New Nintendo Switch. Bo jakoś muszę nazwać temat wpisu, a oficjalnej nazwy, czy nawet zapowiedzi niestety brak.
Gdy już wdaje się w polemikę, to robię to w formie długiego wpisu na blogu, bo jakbym miał to pisać w komentarzach, to przekroczyłbym maksymalną długość takowego kilkukrotnie. Przy okazji wyszło z tego podsumowanie aktualnych plotek, przecieków i domysłów odnośnie ewentualnego następcy Nintendo Switch.