Yeti (nie tylko) o grachW ostatnim czasie już trzykrotnie udawało mi się wdać z kimś w dyskusję odnośnie korzystania z emulatorów. Konkretnie czy, jak, kiedy i czy powinno się to robić. Postanowiłem, że nie będzie kolejnego razu, kiedy będę pisał masę komentarzy w mediach społecznościowych.
Czwartym razem zalinkuje ten tekst, tak będzie łatwiej. A z zaoszczędzonym czasem nie wiem co zrobię. Może pójdę spać, bo ma to więcej sensu niż pisanie po raz kolejnych tych samych argumentów?
Ponad pół roku temu dostałem informację prasową o tym, że Forever Entertainment będzie wydawało gry na Switcha w limitowanych wydaniach pudełkowych. Zapowiadały się one bardzo dobrze.
Na całe szczęście doczekałem chwili, kiedy zamiast gdybać, to mogłem zobaczyć na własne oczy co z tego projektu wyszło. A jako, że te wydania nie leżą półce w sklepach, to postanowiłem podzielić się wrażeniami (i masą zdjęć) by pomóc komuś w podjęciu ważnej decyzji – czy warto wydać na wydanie pudełkowe ponad 200 złotych?
Ostatnio zrobiłem sobie maraton dokańczania napoczętych gier. Pośród nich znalazły się dwie z trzech części serii No More Heroes.
Serii tak odjechanej i odklejonej od dzisiejszych produkcji, że nie mogła ona przejść kompletnie bez echa.
Ogrywając tę grę czułem się jakbym trafił na brakującą część serii Fire Emblem. Czy to dobrze? Czy wszystko działa? Jak bardzo można być wrednym? Czy mój mózg działa jeszcze sprawnie?
Na te i inne pytania odpowie wam poniższa recenzja Rise Eterna, w wersji na Nintendo Switch, ogrywanej mniej więcej od premiery, do chwili gdy zaczynam pisać ten tekst.
Postaram się by ten wpis był krótki, bo akurat pisząc o CROSSBOW: Bloodnight powinienem dać radę.
No bo ile mógłbym się produkować o grze, gdzie masz w rękach kuszę i mordujesz demony?
Mój problem z grami akcji jest taki, że straszliwie w nie lamię. Dlatego dobrym wyznacznikiem czy taka gra jest dobra jest to, czy w ogóle próbuję coś w niej osiągnąć.
Jak to jest z Danger Scavenger? Co w niej takiego jest? Czy wszystko działa jak powinno?
Rzadko kiedy się nie zgadzam się z kimś posiadającym jakieś merytoryczne argumenty tak bardzo, że wdaje się z nim w polemikę. Tak jest w przypadku krytycznego wpisu poświęconemu potencjalnej nowej wersji Switcha, którą nazwę New Nintendo Switch. Bo jakoś muszę nazwać temat wpisu, a oficjalnej nazwy, czy nawet zapowiedzi niestety brak.
Gdy już wdaje się w polemikę, to robię to w formie długiego wpisu na blogu, bo jakbym miał to pisać w komentarzach, to przekroczyłbym maksymalną długość takowego kilkukrotnie. Przy okazji wyszło z tego podsumowanie aktualnych plotek, przecieków i domysłów odnośnie ewentualnego następcy Nintendo Switch.
Nintendo ma talent do trollowania. Wszyscy czekają na informacje o sequelu Legend of Zelda: Breath of The Wild. Zamiast tego dostaliśmy grę, która jest prequelem i spinoffem tegoż. Czy to źle?
Stanowczo nie. Tak przynajmniej sugeruje mój licznik godzin i wrażenia, która postanowiłem spisać poniżej.
Nie jestem wielkim fanem amnezji jako sposobu zawiązania fabuły w grze. W przypadku DREAMO, czyli gry logicznej z widokiem z pierwszej osoby, zdaje się jednak nie być lepszego rozwiązania.
No dobrze, ale co takiego ta gra oferuje poza zapomnieniem głównego bohatera?
Z okazji tego, że udało mi się wyrwać z kompletnego opętania Hadesem i z powodu premiery Panzer Dragoon na PC, to postanowiłem napisać kilka słów o tym drugim tytule.
Przy czym pojawienie się gry na platformie większej niż tablet z szynami do podpięcia padów to tylko pretekst, bo wszystkie rzeczy opisane tutaj dostępne są niezależnie od platformy.