Yeti (nie tylko) o grachWszystkie małe popierdółki, które mogą kogoś zainteresować, i dzięki którym będzie można na imprezie pogadać o czymś innym niż o pracy. Zapraszam i polecam, Piotr „Jasiek” Próchnicki
Poszukując tła do pisania albo muzyki do uspokojenia nerwów skołotanych kolejnym „spotkaniem, które mogło być mailem” często kończę słuchając playlisty z lo-fi. Ostatnio trafiłem na Hits & Bits – twórcę, który dostaje stanowczo za mało uwagi.
Jestem pewien, że prawie każdy, kto trafia na tego bloga, znajdzie tam coś dla siebie.
Przepraszam bardzo, ale nie ja wymyślam zasady. Jeżeli ja wytrzeszczam oczy z wrażenia, to wy też musicie.
Zwłaszcza, że wytrzeszcz to stan początkowy, a im więcej informacji o tym doczytałem, tym bardziej jestem zachwycony tym jak cudowne to jest i ile „serca” i umiejętności się za tym kryje.
Jeszcze nigdy nie czułem się tak staro pisząc jakiś wpis. To dlatego, że pamiętam czasy kiedy recenzowałem pierwszą grę twórcy The End of The Sun i pierwsze zapowiedzi tej gry.
Ale dlatego też cieszę się, że w końcu doczekałem się tego, że ta gra rzeczywiście wyszła :O
Niestety, (tym razem) nie jest to wpis o tym, że ogłosili jakiś dobrze zapowiadający się remake prehistorycznego tytułu. Jest to za to tekst o tym jak grupa artystów stworzyła cudownie wyglądające „przerysowania” klasycznych gier.
Generalnie jest to na tyle ładne, że prosi się o wpis. Tak samo jak blog zresztą – domaga się chociaż minimalnej uwagi z mojej strony.
Ani jednemu, ani drugiemu nie umiem odmówić, więc zapraszam po więcej szczegółów niżej.
Seria wysoce fortunnych kliknięć sprawiła, że zobaczyłem, że niedługo doczekamy polskiego wydania największej księgi o grach CRPG w dziejach.
Księga to godne określenie tego olbrzyma, który niedługo trafi w ręce czytelników z naszego kraju.
Jako człowiek szczęśliwie korzystający z dodatkowego dnia wolnego po tym dał z siebie wszystko (co mógł) przy oddawaniu krwi postanowiłem podzielić się zaletami z wizyty.
Istnieje spora szansa, że nie dotrę do nikogo, kto nigdy krwi nie oddawał, ale będę z siebie wielce zadowolony jeżeli chociaż jedną osobę przekonam do oddania krwi.
Ci, którzy mnie znają osobiście wiedzą, jak bardzo oczy mi się świecą w trakcie tworzenia tego wpisu. Zwłaszcza, że to nie jest jeden z tych wpisów o inicjatywie jakiegoś artysty, który pewnie otrzymałby już pakiet pozwów od przedstawicieli Nintendo. Albo, co gorsza, jakiegoś typa, co wpisał tylko kilka zdań do generatora „AI”.
Mowa bowiem o oficjalnej współpracy między obiema markami, pod nazwą Project Voltage. Bardzo udanej i owocnej współpracy.
Tytuł wskazuje na dwie rzeczy:
A w wpisie napiszę na przykład czemu wszyscy awanturujący się o mikrotransakcje w Diablo Immortal mają rację, przesadzają, nie mają zbytnio prawa być zszokowani i często sprawiają wrażenie jakby nawet nie wiedzieli na jakie platformy jest ta gra.
Pomysł na ten wpis ewoluował w międzyczasie. Głównie za sprawą tego, że minęło troszkę więcej niż miesiąc od poprzedniego. Co się stało? Czy warto było tak szaleć? Czy posiadanie konsoli, która wygląda jak oczyszczacz powietrza zmieniła moje życie na lepsze?
Tak właściwie to dalej nie wiem, ale co nieco napisałem.
Nie będę bezcześcił swoich prywatnych rytuałów – jednym z nich jest to, że jak znikam na dłużej, to odpowiadam na najczęściej zadawane pytanie na świecie – dlaczego?
Taki charakter. No i przynajmniej nie muszę myśleć nad tematem wpisu czy jego treścią.
Tym razem zamiast pisać „co”, to skupię się na tym „przez kogo”, by ułatwić sobie życie.