Yeti (nie tylko) o grachZapomniałem kompletnie o tej prezentacji od Nintendo. Mignęła mi ona jak czekałem w poczekalni u dentysty, spragnionego moich pieniędzy*.
Wyszło na to, że Nintendo też chce moich pieniędzy. Do tego zachęcanie mnie do tego by je oddać wychodzi mu coraz lepiej.
Ten wpis będzie dowodem na to, że warto czasem się przespać nim się odezwiesz.
Bo tak jak serce mówiło „kup teraz” tak rozum jednak podpowiedział, że mogę poczekać z zakupem drugiego Switcha. Mój portfel się cieszy, a ja się cieszę tylko jego szczęściem.
Dziękuje Panie Nintendo za to, że zamiast grzecznie sobie grać w Dave The Diver czuję potrzebę napisania jak bardzo dowalili do pieca.
Bo dowalili potężnie, a motyw z „wirtualnymi kartridżami” jest na tyle ciekawy, że każdy powinien się nim zainteresować. A gry pokazane w trakcie prezentacji? Też niczego sobie!
Giereczkowo dostarcza mi pełnoprawną karuzelę uczuć – po kretyńskim ruchu Warner Bros i gniewie przyszło Pokémon Company. Pokazało dwie gry, o których marzyłem od dawna i dostarczyło radości jakiej nie czułem od dawna.
Jakie? I skąd ten entuzjazm? Wszystko wyjaśnię poniżej, jak już się uspokoję na tyle by klepać na spokojnie w klawiaturę/ekran smartfona.
Nie czuję potrzeby pisania „normalnej” recenzji mobilnej wersji karcianki Pokemon. Wiem jednak, że chce wam napisać czemu mój entuzjazm wobec tej gry lekko przygasł.
Pomimo, nieujawnionego wcześniej, entuzjastycznego przyjęcia.
Uwierzycie, że niedawno Pokemon Emerald obchodziło 20ste urodziny? Ja nagle poczułem się tak stary, że rozmyślam badania kontrolne.
Inni zamiast tego się zebrali i postanowili uhonorować grę w swój własny, trochę szalony, sposób.
Osoby, które lubią Pokemony i fanowską twórczość, serdecznie zapraszam, bo pomysł bardzo ciekawy!
Przy czym pragnę uprzedzić, że niekoniecznie ładny.
Odważne pytanie, bo już z góry przyjmuję, że tę grę rzuciło w diabły sporo osób. Albo przynajmniej dość duża grupa by warto było do nich kierować wpis na blogu.
Jestem jednak w na tyle komfortowej sytuacji, że musiałem sobie sam na to pytanie odpowiedzieć. A skoro już to zrobiłem, to mogę podzielić się swoim ciągiem myślowym.
Niemal rok po ogłoszeniu doczekaliśmy się remake’u House of The Dead. W chwili gdy czytacie te słowa, ja już jestem po wstępnym zapoznaniu się z grą i mogę wam odpowiedzieć na kilka pytań.
Jak ta gra się trzyma w dzisiejszych czasach? Czy wersja na Switcha jest grywalna? Czy różnorakie zmiany i usprawnienia wprowadzone w remake’u mają sens? O tym wszystkim, i kilku innych rzeczach poniżej.
Kilka dni temu Nintendo zaprezentowało nam masę gier w ramach Nintendo Direct. Przez chwilę chciałem napisać podsumowanie, ale tych jest od groma, więc dałem sobie spokój.
Jest jednak wśród ogłoszonych tytułów kilka NAPRAWDĘ godnych uwagi. Jednym z nich jest Live a Live.
A to co zobaczycie poniżej to ponad 700 słów o tym skąd się ta gra wzięła i czemu warto zwrócić na nią uwagę. Bo jeżeli zachciało mi się dla niej przypominać hasło na bloga, to jest ona tego warta. Oprócz tego obiecuje, że argumenty poniżej są bardziej merytoryczne.
W chwili gdy piszę te słowa mam za sobą kilkanaście godzin gry w Hollow 2. Mogę wam powiedzieć jedno – przez sporą część gry zastanawiałem się, czy nie przekroczono tu jakiejś masy krytycznej, jeżeli chodzi o inspirację innymi tytułami.
Czy to źle? Czy warto? Czy broń strzelająca piłami jest spoko? O tym piszę poniżej.