Gry 18+ z dowodem? GENIALNY POMYSŁ!

Mam wrażenie, że jakaś część internetowego świata stanęła w płomieniach w chwili gdy rzecznik praw obywatelskich stwierdził, że gry z oznaczeniem 18+ powinny być jak używki: sprzedawane za okazaniem dowodu. Nie rozumiem tego.

Przecież ten pomysł jest świetny!

Na początek jedno zdanie wstępu – pomysł jest autorstwa Rzeczniczki Praw Obywatelskich, panią Ireną Lipowicz. Niestety, jak wynika z tego wywiadu jej źródła wiedzy i argumentacja są dość liche. A szkoda, bo ten pomysł nie jest wcale zły. Trochę innych argumentów, takich ze strony gracza z dłuższych stażem:

Wytrącamy broń malkontentom

Ile razy waszego życia słyszeliście, że „hurr durr, gry robią dzieciom wodę z mózgu! Potem matki krzesłem biją!!!1111one!„?
A wiecie co dzięki temu będziecie mogli odpowiedzieć? „Szanowni Państwo, ode mnie się odczepcie, ja jestem dorosły i wyrosłem na w miarę normalnego człowieka. A jeżeli jakiś dzieciak miał dostęp do nowego Mortal Kombat, to proszę winić jego rodziców i sprzedawcę. Zgodnie z prawem on tej gry na oczy nie powinien widzieć! Już nawet nie będę wymagał udowadniania, że to gry wyprały mózg”. Pal licho, że łatwiej pokazać dowody na zaprzeczenie tej tezy. Wiele dowodów z różnych źródeł.

Nikt nie płacze nieustannie, że przez alkohol i narkotyki dzieci zachowują się jakby mózg im wyparował. Czemu? Bo teoretycznie nie mają do nich dostępu. A w tej sytuacji? Media będą mogły winę za szerzenie agresji zwalić wyłącznie na siebie. Ew. poszukają innego kozła ofiarnego. Może Youtube?

Włączamy myślenie rodziców i reszty nieświadomych.

Słyszeliście o sytuacjach, kiedy rodzic idzie z dzieckiem do sklepu, dziecko pokazuje GTA IV czy też jakąś inną małą masakrę i mówi „Mamo/Tato, kup mi grę!”, po czym rodzic, szczęśliwy z powodu szybkiego uzyskania świętego spokoju, wychodzi z sklepu z uczuciem dobrze wykonanego zadania?
Muszę mówić jak bardzo, wybaczcie za określenie, pojebane to jest?

W głowach ludzi dalej istnieje silne przeświadczenie, że „giereczki są dla dzieci, więc nic złego się nie stanie, jak jakąś kupię dziecku, bo chce ją. Co złego się stanie?”. Taki przepis zwiększy świadomość rodziców. Bo jak będę musieli błysnąć dowodem, to się zastanowią. A może nawet wyrażą głębsze zainteresowanie tematem? Odkryją, że gry to gałąż popkultury jak każda inna – zawierająca treści przeznaczone zarówno dla pięciolatków, jak i ludzi dojrzałych psychicznie. I zaczną dbać o to, by ich miały dostęp do tych treści, które są dla nich. Przynajmniej mam taką nadzieję.
No i w końcu skończy się kretyńska sytuacja, w której z jednej strony gry są dla dzieci (bo dla kogóż innego?), a z drugiej wiadomo, że się dla nich nie nadają (bo seks, krew, przemoc, zniszczenie).

I na koniec tego wątku: bądźcie lepszymi rodzicami i nie miejcie gdzieś tego, czym wasze pociechy się zajmują. Dobrze?

Ograniczamy wpływ nowożytnych gier.

Jeżeli jesteś w moim wieku to prawdopodobnie najbardziej zaawansowaną technicznie grą twojego dzieciństwa był Quake 2. Szczytem szczytów był Red Alert 2 i Mortal Kombat 1.

Wyobraźnia musiała bardzo ostro pracować, by tych obrazków stworzyć coś realistycznego. Zwłaszcza, że mały Jasiek nie widział wcześniej dość dużo krwi, flaków, rozbitych głów i wystrzałów z blastera by jego wyobraźnia miała co przetwarzać.

Ludzie, którzy uważają, że nowe gry mają taki sam „brak wpływu” na dzieci się mylą – w dzisiejszych produkcjach nie miejsca na wyobraźnię. Wszystkie dane są pompowane bezpośrednio do mózgu. Grafika? Niektórzy się śmieją, że „lepsza niż w realu”. Audio? Nagrane w studiu nagraniowym, pełne surround i inne tego typu bajery, które sprawiają, że człowiek się czuje jakby strzelali obok. A nie na monitorze? Historie? Napisane przez najlepszych.  Jeżeli tutaj odpadnie głowa, to dziecko sobie nie będzie musiało wyobrażać jak to wygląda w prawdziwym świecie. Ono to zobaczy. 

Ewentualnie przekona się jak tortury wyglądają.

Chciałbym zwrócić uwagę na brak takich właśnie badań – dotyczących wpływu gier z ostatnich 2-3 lat na psychikę młodych (dzieciaki w wieku 7-10 lat). Bo najlepszym dowodem na to, że gry z lat 90. nie zrobiły z młodych graczy psychopatów jest to, że nie żyjemy w świecie spowitym wiecznymi płomieniami i z rzeką krwi spływającą ulicami.

Nawet martwy przepis się przydaje.

Okej, są torrenty – tutaj pomoże tylko kontrola rodzicielska „doraźna”, zwana też „synek, w co łupiesz na kompie?”. Zresztą – torrenty były, są, będą i nic tego nie zmieni. Zresztą, podobnie jest z alkoholem – jak dwunastolatek z jakiegoś powodu się uprze, to dorwie się do butelki piwa/wina/jabola/wódki/whisky. Gwarantuje wam to.

A co do dzieciaków kupujących gry przez Steam i inne tego typu: widzieliście kiedyś 12 latka, który ma w kieszeni 90 złotych na spontaniczne kupienie gry? Albo pójdźmy o krok dalej – 240 złotych by kupić grę na konsolę nowej generacji? Nie – te wszystkie zakupy przechodziły w ten bądź inny sposób przez rodziców. Teraz rodzice, gdy będą chcieli spełnić kaprys dziecka, będą musieli się pofatygować osobiście. Czyż nie zwiększy to uczestnictwa rodzica w życiu dziecka? Siłowo, ale jednak!

Niektóre tytuły dorobią się przeceny dopiero w chwili, gdy on będzie już dorosły. Oczywiście zawsze może sobie kupić jakiegoś bundle’a z grami, ale tam gier 18+ raczej nie ma wiele. Najbrutalniejszy tytuł z Humble Bundle jaki mam na ten moment to Dust: An Elysian Tail.

Zawsze jest jakieś ale…

Chyba widać dość jasno widać, że pomysł zakazu mi się podoba. Prawdą jednak jest to, że w normalnym kraju takie manewry i zastępowanie rodziców prawem byłyby zbędne.

Niestety, do normalności tutaj jest daleko.
Wiem, że jest ona czymś względnym, ale dla mnie objawiałaby się ona tym, że ktoś kto ma dziecko poświęca mu czas. Chociaż tak, że dało to pół etatu. Ideałem byłaby znaczna część dnia. Nie po to, by kierować dziecko jak zdalnie sterowany samochodzik. Po to by obserwować co robi i od czasu do czasu popchnąć je w właściwą stronę. Zresztą, co ja? Bloger piszący o rodzicielstwie? Specjalista? Nie. Ale nie muszę nim być by napisać, że poświęcanie czasu dziecku jest czymś bezwarunkowo dobrym.

Teraz to zwykle wygląda tak, że rodzice znajdują dziecku coś zajmującego i uważają, że problem znikł. Gorzej, jakby czymś zajmującym był Wiedźmin, albo GTA V z sympatyczną sceną tortur.

Oczywiście w tym momencie ktoś powinien krzyknąć „wychowywanie dzieci to moja sprawa, wara Tobie i państwu od tego!”. Jeżeli uważasz, że twoje dziecko potem nie będzie członkiem społeczeństwa i nie będzie w żaden sposób się komunikować i wpływać na życie innych to przyznaje Tobie rację.
Wyobraźmy sobie czysto hipotetyczną sytuację. Stało się. Jedna osoba na 250 tysięcy osób ma coś nie tak z swoją odpornością psychiczną i dzięki dłuższej styczności z najnowszym Mortal Kombat w wieku 8 lat postanawia kilka lat później wyjść na ulicę i testować na ludziach umiejętność wykonywania fatality. Bo od bachora ktoś o niskiej wytrzymałości psychicznej dokarmiał wyobraźnię wizją bezpardonowego, oklaskiwanego rozbijania komuś głowy. Nie wasza sprawa? Nawet, jak to wasza dziewczyna będzie leżeć w kałuży krwi? A może będzie chciał przetestować pomysły na tortury z GTA V?
Poraził was ktoś kiedyś prądem? Serdecznie nie polecam.

[divider type=”thin”]

Wiem, że przesadzam. Ale zawsze uważałem, że odrobina przesadnej ostrożności jeszcze nikogo nie zabiła. Zwłaszcza, że, jak już wspomniałem, wpływu dzisiejszych gier na młodych ludzi nie znamy.
No i po coś oznaczenia PEGI są, prawda?