Pixel jeszcze nie żyje, a już mówi bzdury. I do tego próbuje to ukryć.

Wiecie co jest gorsze od pisma, które pisze bzdury? Dziennikarze nieistniejącego pisma, którzy mówią o czymś czego nie rozumieją. Na dodatek zamiast grzecznie odpowiedzieć na zarzuty wszystko zamiatają pod dywan.

I przyznaje się bez bicia: jakby oni odpuścili sobie zablokowanie mnie na swoim fanpage’u, to ja odpuściłbym sobie ten wpis. Chyba.

Na początku był cytat:

Poniższa wypowiedź pochodzi z artykułu i audycji radiowej Polskiego Radia 3. Wiele by tu mówić, ale jako wstęp wystarczy poniższy cytat. Do analizy przejdziemy za chwilę.

[blockquote source=”Opis audycji PR3″]”Producenci sięgają po niebezpieczne środki konstruując komputerowe strzelanki, przygodówki czy strategie. Mówi się, że popularna praktyka to zatrudnianie w zespołach ekspertów od uzależnień, którzy pomagają tak wymyślić grę, żeby łapała użytkownika w sidła. – Stoi za tym cała teoria zwana „grywalizacją”- mówi Bartłomiej Dramczyk z magazynu o grach „Pixel”.”[/blockquote]

Z powyższego cytatu wynikają następujące powodu do zażenowania.

Grywalizacja jest czymś zupełnie innym.

Jak mówi wiele źródeł, Wikipedia czy też książka o tytule „Grywalizacja” autorstwa Pawła Tkaczyka to tylko niektóre z nich, grywalizacja jest to wykorzystywanie mechanizmów z gier w poza grami by zwiększyć zaangażowanie ludzi w jakimś celu.

Pomijając fakt, że wykorzystywanie mechanizmów z gier w grach wydaje się być czymś absolutnie normalnym: widzicie może jakąś różnicę w tym co mówi pan Dramczyk, a co mówi definicja grywalizacji? No właśnie…

Oczywiście, to nie jest jedyny lapsus w wypowiedzi dziennikarza. Śmiem wątpić, by w studiach developerskich był stały etat dla specjalisty od uzależnień. Rozumiem jeszcze ekonoma, który zaprojektuje skuteczną i dochodową monetyzację gry, ale ekspert od uzależnień? Mocne słowa, a wręcz oskarżenie, rzucone bez dowodów.

Wypowiedź dziennikarza nieistniejącego pisma.

Rozumiem konieczność budowania marki, ale podawanie jako swojego miejsca pracy czasopisma, które jeszcze nie zostało wydane jest smutne.
Zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że zwykle takie informacje podaje się by zwiększyć swój autorytet wśród odbiorców. Bo prawdą jest to, że „dziennikarz z pisma specjalistycznego” brzmi o wiele bardziej wiarygodnie bez słowa „niegdysiejszy” na początku tytułu.

Ciekawi mnie, czy ktoś poszukując potem czasopisma Pixel w kioskach/Empikach się potem podirytował.

Zamiast „przyjęcia na klatę” mamy „zamiatanie pod dywan”

Powiedzmy sobie wprost: reprezentant pisma o grach trafił do audycji radiowej i tam palnął bzdurę. W dzisiejszych czasach trudno o to, by nikt się o tym nie dowiedział.
Ja oraz pani Elżbieta Rydzewska z strony zGRAna rodzina umieściliśmy na fanpage’u czasopisma Pixel odnośnik do audycji „Trójki”.

Niestety, nie wpadłem na pomysł by zrobić zrzut ekranu wpisów – nie spodziewałem się takiego rozwoju wydarzeń. W moim przypadku wpis miał w przybliżeniu taką formę:

[blockquote source=”Moja pamięć”]”Producenci sięgają po niebezpieczne środki konstruując komputerowe strzelanki, przygodówki czy strategie. Mówi się, że popularna praktyka to zatrudnianie w zespołach ekspertów od uzależnień, którzy pomagają tak wymyślić grę, żeby łapała użytkownika w sidła. – Stoi za tym cała teoria zwana „grywalizacją”- mówi Bartłomiej Dramczyk z magazynu o grach „Pixel”.”
W związku z tym co powiedział pan Dramczyk mam dwa pytania:
1. Czy zna lub zapoznał się on z definicją grywalizacji przed wypowiadaniem się dla Polskiego Radia? Pytam się, bo jego wypowiedź kłóci się z podstawową wiedzą na ten temat.
2. Czy pozwoliliście mu państwo mówić jako dziennikarz waszego pisma?[/blockquote]
Nic groźnego, prawda?  Ale zarówno mój wpis, jak i jeszcze bardziej dyplomatycznie napisany post pani Elżbiety został wykasowany.

Jako osoba, która nie potrafi trzymać języka za zębami popuściłem sobie smycz i potem umieściłem kolejny wpis u nich:
[blockquote source=”Ponownie moja pamięć”]Jesteście naprawdę genialnym medium, jeżeli myślicie, że nikt się nie dowie o tej audycji :P[/blockquote]
Bezpośrednim efektem napisania tego wpisu było jego usunięcie i zablokowanie mnie na fanpage’u czasopisma Pixel.

I właśnie z tego powodu postanowiłem wam o tym napisać. Bo, jak powszechnie wiadomo, zwykle gdy każą komuś siedzieć cicho, to tak naprawdę powinien on krzyczeć głośniej.

Cała ta sytuacja natomiast ponownie pokazuje, że czasopismo „Pixel” wyraźnie jest poza swoją epoką, a członkowie zespołu redakcyjnego potrzebują jeszcze czasu na nadrobienie zaległości w wiedzy na tematy okołogrowe. Bo jeżeli taki „amator” jak ja ma się do czego przyczepić w „profesjonalnym” piśmie o grach to coś tu jest wyraźnie nie w porządku.

PS:”Trójka” nie jest bez winy.

Piszę to z bólem serca, ale moja ulubiona rozgłośnia radiowa też dała ciała. Rozumiem, ze bez robienia sensacji trudno dzisiaj o jakąkolwiek słuchalność, ale tworzenie materiału o tym, że gry potrafią uzależnić bo zawierają elementy typowe dla gier jest już chwytem poniżej pasa.

Bo inaczej tego materiału skwitować, posiadając oczywiście podstawową wiedzą o grach i grywalizacji, się zwyczajnie nie da.

Minuta ciszy dla fuszerki jednej z niewielu sensownych stacji radiowych w tym kraju.