Secret Service powrócił. W „wujowym” stylu.

Po godzinach oczekiwania na plik PDF, który przyjdzie „później tego dnia (30 września)” doczekałem się. Plik zawierający w sobie treść mitycznego Secret Service wpadł w moje ręce. Przejrzałem go i mimo, iż daleko mi do psychofana, to czuję się oszukany. Nowa jakość? Powiew swieżości? Nie, nie, nie i po tysiąckroć nie.

Już spojrzenie na okładkę wzbudza we mnie negatywne emocje. Czemu tak jest? I co do diaska znaczy te 21 lat w służbie narodu?

Pierwsze wrażenie i pierwszy bohater negatywny.

To co zobaczyliście powyżej, to okładka w wersji dla wspierających powrót pisma. Ja, jako ciekawskie stworzenie, dałem te 9 złotych na start tego pisma w zamian za plik PDF. Ta okładka jest „retro” jak diabli – wygląda jak z czasów świetności poprzedniej odsłony tego pisma.

Właściwa okładka natomiast jest zupełnie inna. Pożyczyłem z fanpage’a pisma fotografię, którą macie obok. Jest ona „nowoczesna”. Biorąc pod uwagę, że dzięki nostalgii za dawnymi czasami Secret Service odżył, to jest to, delikatnie mówiąc, nierozważne. Zresztą, nie mój problem. Ich: fanowie na FB już narzekają na daleko idącą zmianę loga i szaty graficznej okładki. Chcieli nostalgii, dostali coś nowego, więc nic dziwnego, że narzekają.

Nie to jest jednak dla mnie bolesne. Bolą mnie dwie rzeczy: na okładce „crowdfundingowej” jest napisane „21 lat w służbie narodu”. Biorąc pod uwagę, że pismo nie istniało przez kilkanaście lat, to mój wykrywacz bełkotu w tym momencie się zwyczajnie zwęglił.
Oprócz tego obie okładki łączy inny mankament – „Exclusive: The Vanishing of Ethan Carter”. Z pomocą przychodzi wikisłownik, który mówi, że Exclusive oznacza tyle co „ekskluzywny, wyłączny, zastrzeżony”. Dwie ostatnie definicje odpadają, bo recenzje, zarówno polskie jak i zagraniczne, liczone są już w tuzinach. A do ekskluzywności się wróci potem, jak zacznę komentować treść.

Najważniejsze jest wnętrze.

Analiza spisu treści mnie przeraziła: recenzje gier zajmują w tym piśmie 16 stron. Wszystkie opisane gry, za wyjątkiem Ethana Cartera, zostały wydane jakiś czas temu. Recenzje niektórych z nich czytałem grzebiąc w archiwach innych czasopism. Albo na którejś z setek stron internetowych. Pisałem jakiś czas temu, że jeżeli Secret Service ma być ciekawym pismem, to musi postawić na treści, których w internecie się nie znajdzie. Recenzji gier, let’s playów i gameplayów z opisanych przez nich tytułów jest, w najgorszym razie, tylko setki. A Viscera Cleanup Detail pewnie ma więcej ww. niz Secret Service nakładu.

Z ciekawości przewinąłem do „exclusive” recenzji Vanishing of Ethan Carter. Bardzo przyjemne literackie czytadło. Tylko, w zamian za swoją literackość, straciło funkcjonalność. W trakcie lektury mam wrażenia, że czytam nie tekst poświęcony grze, a pokaz pióra autorki. I mam cichą nadzieję, że to nie ona wpadła na pomysł by zrzuty ekranu podpisywać spoilerami z gry. Bo jeżeli tak, to muszę zaapelować o przejście z dziennikarstwa do powieściopisarstwa. Albo przejście z pisania recenzji do tworzenia reportaży, tam jest wiele miejsca na literackość. Spoilery w recenzji? Nic, tylko „podziękować”.
I póki jestem przy recenzjach: opisywanie gry z Early Access? Serio?
Gry w fazie rozwojowej, która może nie zostać wydana, albo zostać przerobiona od A do Z przed właściwą premierą? Poważnie?
Recenzja gry wydanej ponad rok temu? Serio? Rozumiem, że pełnoprawna recenzja Tetrisa w następnym numerze?

Inną sprawą jest to, że relacja z, jak twierdzi autor, wyjątkowych odwiedzin na Skywalker Ranch, dostała dwie strony. Recenzja Kajetana Furmana to 4 strony. Kolejna głupota, bo o ile relacji z wizyty na ranchu George’a Lucasa jest tyle co kot napłakał, to recenzji gier… sami wiecie ile jest. Rozumiem, że temat nie-growy nie miał jak się pojawić na okładce. Ale zasługiwał na miejsce i na większą rozbudowę. O ile autor oczywiście zgromadził dość dużo materiału. Oprócz tego mamy w piśmie też jednostronicową relację z targów gier retro w Sztokholmie, dwie strony (nie licząc zajawek gier) z GamesCom 2014.

Publicystyka… Można o niej powiedzieć tyle, że jest. Felietony, ciekawe, lecz często pozbawione konkretnego celu lub zdradzające je prostym zdaniem na końcu tekstu, rozdzielają najciekawsze teksty numeru czyli teksty poświęcony tematom nie-growym. Szczególnie moją uwagę przykuł dobry i rozbudowany (jak na pismo o grach komputerowych) opis historii Dungeons&Dragons (który w przeciwieństwie do podobnego tekstu o Wolfensteinie ma jakiś powód by powstać) oraz tekst o „namiotach na księżycu”. Wielka szkoda, że nie udało im się odnaleźć równie ciekawych tematów, ale odnoszących się do gier.

Szczególną uwagę zwróciłem na reklamy. W pliku PDF w którym otrzymałem było 108 stron, z czego 14 zajmowały reklamy. Powiem wprost: rozumiem to. Zebrali pieniądze, zachowali je na koszty prowadzenia redakcji (mimo, iż twierdzili, że mają je z głowy i zbierają tylko na przygotowanie wersji drukowanej pisma). Ale, ktoś, kto pozwolił na zajęcie CAŁYCH czternastu stron, często jedną po drugiej reklamami, powinien zadać sobie pytanie: wydaje czasopismo dla graczy, czy ulotkę reklamową? Reklamy się dawkuje, a nie wpycha do gardła.

Czuje się oszukany.

Przywykłem do słyszenia o nowej jakości. Innowacyjności. Zmienianiu świata. Albo, jak w przypadku Secret Service, o byciu „innym niż wszystkie”.

Czytam to pismo i nie widzę tego. Widzę kolejne pismo o grach. Trochę inny styl i tyle. I te wady, które wypisuje powyżej. Chciałbym napisać, że Secret Service jest konkurencją dla kogoś. Sam chciałem, by nią było. Ale nie jest. Nie widzę żadnego powodu, dla którego miałbym zacząć kupować to pismo regularnie.
Recenzje? Archeologiczne albo literackie. Oba gatunki mnie nie interesują.
Publicystyka, na którą miałem nadzieję? Fragmentaryczna i bardziej będąca wykładem z historii. A wspomniany wyżej 35234 opis historii serii Wolfenstein, napisany zupełnie bez powodu? Normalnie „miód”.

Czekam na lincz (bo SS-mani nie śpią), ale nowe Secret Service wydawane pod innym, mniej „prestiżowym” i nostalgicznym tytułem by nie zaistniało. Zbiórka by się nie udała, a pismo by skończyło tak samo, jak zamknięte równie spontanicznie, jak zostało otwarte, czasopismo „Gramy”. Nie znacie? Spoko. O Secret Service usłyszeliście tylko dzięki „legendzie”. Bo dzięki treści na pewno nie zagroziło aktualnym władcom czasopism growych, jakimi są CD-Action oraz PSX Extreme.

Być może kiedyś, czysto spontanicznie, kupię kolejny numer Secret Service. By nabić punkty na karcie w Empiku lub by załapać się na jakiś rabat. Przyjmując, że pismo będzie dalej istnieć. A to, na ten moment, zależy jedynie od tego na ile starczy nostalgia czytelników poprzedniej prasy nazywanej tym tytułem.

Na koniec ciekawostka: projekt okładki, który „nie przeszedł”. Czemu? Nie wiem. Ale nie przeszedł. Szkoda, ten minimalizm jest bardzo ładny. I wyróżniałby się na tle „napaćkanych” czasopism kolorowych. Niezależnie od tematyki.