69 bałwanów i jedna kretyńska akcja – poradnik „Jak rozpoznać trefną zbiórkę” na przykładzie Kryształów Czasu – Sagi o Katanie

55 tysięcy złotych. Tyle chciał zebrać pewien twórca na swoją książkę. Nierealne? Nierealne. Ale po dodaniu nostalgii mogło się udać. Na całe szczęście internauci się połapali i nie wspomogli tego, dość tępego, skoku na kasę. Dzięki nim seria Kryształy Czasu – Saga o Katanie miała nie powstać. To też się okazało kłamstwem.

Wpis ten powstaje z dwojakiej przyczyny: bym mógł przedstawić moją pogardę wobec tego co się stało i by, na przykładzie, pokazać jakich zbiórek nie wolno wspierać. 69 osób pokazało, że nie ma szacunku dla swoich pieniędzy, albo nie czyta nic poza nazwą kampanii crowdfundingowej.

Z racji tego, że ta zbiórka już po samym opisie mi wybitnie nie pasowała, to zacznę od analizy punkt po punkcie „czemu przy tej zbiórce każdej racjonalnie myślącej istotcie powinna zapalić się lampka bezpieczeństwa?”. Osoby, które mają to gdzieś i chcą się przekonać czemu mnie ta zbiórka zirytowała, to zapraszam tutaj. Magicznie przeskoczycie do końcówki tekstu.

Primo: kwota do zebrania + cel zbiórki = „TAK DROGO?”

Celem zbiórki na Kryształy Czasu – Saga o Katanie było wydanie pierwszej części pierwszego tomu „epickiej sagi fantasy rozgrywającej się w świecie Kryształów Czasu”. Co bardzo istotne: chodzi o wydanie nakładu tysiąca sztuk tegoż. Twórca potrzebował na to, ponoć 55 tysięcy złotych.  Pierwsza część, pierwszego tomu, 55 złotych za jedną sztukę, przy druku w większej ilości. Nie wiem: czy śmiać się, czy płakać. Zwłaszcza, że mowa o czymś, co jest już gotowe: na stronie zbiórki zostało udostępnionych sześć rozdziałów z siedemnastu. Może ta kwota i ten sposób podziału książki został wywołany przez…

Secundo: więcej osób nie dało rady upchać?

… kosmiczną liczbę osób, które są zaangażowane w tworzenie tej książki?
Każda książka powinna mieć:

• redaktora
• korektora
• człowieka od DTP („łamania” tekstu)
• w przypadku wprowadzania grafik, to grafika. Jednego do trzech.

Tymczasem Kryształy Czasu – Saga o Katanie ma ekipę, której by się nie powstydził film i to taki z konkretnym budżetem:

• dwunastu redaktorów
• jedna pani redaktor działa też jako spec od DTP
• kolejna pani redaktor działa też jako tłumacz
• tylko czternastu grafików
• jeszcze sześciu grafików „technicznych” (w tym jeden odpowiedzialny za filmik do zbiórki)
• dwóch lektorów do audiobooka
• czterech muzyków

To wszystko do książki, która ma mieć 700 stron. Chyba, że chodzi o cały tom, czyli 1400. Autor nie był zbyt konkretny.
A co ma być na tych stronach? A to kolejny powód do śmiechu.

Tercio: obiecanki-cacanki

[blockquote source=”Tekst zbiórki na PolakPotrafi.pl”]Atuty pierwszego tomu „Sagi o Katanie” to 25 barwnych, niezwykłych postaci stanowiących drużynę i ich niesamowite przeżycia oraz akcja powieści pędząca niczym meteor. Autor oferuje spotkanie z grubo ponad 600 gatunkami potworów i zetknięcie się z blisko 150 czarami, tak dobrze znanymi graczom RPG. Wszystko to jest wzbogacone opisami 50 niepodobnych do siebie miast fantasy. A jeśli komuś byłoby jeszcze mało i aby Was zachęcić, autor dodał również: pieśni, ballady i heroiczne opowieści, w tym 10 sag opisujących archipelagi. Aż trudno w to uwierzyć, ale to  ponad 110 stron pisanych wierszem innym dla każdej z ras i umiejętnie wkomponowanym w wartką akcję.[/blockquote]

To teraz szybka matma: 1 tom składa się z dwóch części po 700 stron. To daje łącznie 1400 stron. Podzielmy to przez cyfry powyżej. 2,5 strony na pojedynczego potwora. Pal licho resztę. Albo książka jest pisana czcionką 9pkt i będzie trzeba ją czytać lupą, albo wszystko zostało potraktowane „po łebkach”. Niezależnie od tego: książka będzie przeładowana. Albo treścią, albo zalążkami pomysłów, które „ni dy rydy” rozbudować na tyle by miały jakąś wartość. No, chyba, że ten nieszczęsny opis potwora będzie wałkowany w fragmentach przez 4 tomy sagi. To wtedy, może, coś z tego wypali.

Quatro: nagrody z najgłębszej otchłani

Określenie zostało użyte by nie używać nazwy pewnej części ciała.
Żeby nie było: nagrody fizyczne są przydatne, miłe i ogólnie wspaniałe. Na pewno są dobrą pamiątką i wyrazem uznania dla wspierających.

W tym przypadku jednak coś mi cuchnie. W charakterze nagród występowało WSZYSTKO co tylko się mogło napatoczyć. Kubki, kufle, podkładki pod mysz, koszulki, krawaty… NAWET puzzle. Wygląda to trochę jak rozszerzenie asortymentu do maksimum tylko po to by przekonać kogoś do wsparcia chociaż minimalną kwotą.

A skoro już o kwotach: dwadzieścia tysięcy złotych za trafienie do książki jako postać? Naprawdę? Pół miliona za zostanie jednym z głównych bohaterów dalszych tomów sagi? Może jeszcze pakiet pozwalający komuś napisać rozdział, który „gdzieś się upcha”?

Quanto: to wszystko i tak było nieistotne.

I oto punkt kulminacyjny. Jedno z większych draństw występujących w crowdfundingu.

Crowdfunding służy do fundowania idei. Korzystają z tego:

• twórcy komiksów, którzy chcą je wydać w papierze
• muzycy, którzy chcą wytłoczyć krążek
• twórcy gier niezależnych, którzy chcieliby przestać robić swoją grę po godzinach, a chcieliby zacząć działać na pełen etat

I tak dalej, i tak dalej… Ogólna myśl jest taka: ktoś ma pomysł, my dajemy kasę, on realizuje pomysł, my mamy prezenty i satysfakcję. Sytuacja, w której efekt zbiórki się nie liczy, to jest zwyczajne draństwo i brak zrozumienia celów finansowania społecznościowego. 

A z tym mamy tutaj do czynienia.

Coś tutaj jest BARDZO nie w porządku, skoro ufundowanie książki, której przygotowanie, wg. twórcy, wymagało wielkiego nakładu środków, nie było w żaden sposób zależne od efektów zbiórki. 
Wygląda na to, że autor książki wykorzystał finansowanie społecznościowe by narobić szumu wokół książki i zbadać zainteresowanie. Dobrze, pomysłodawca nie rozumie, że crowdfunding może dać pieniądze. Ale niech ktoś mi racjonalnie wytłumaczy to: 69 osób uznało ten twór za dość dobry, by dać na niego pieniądze. Strona na Facebooku, która gromadzi „lubiących” jego twór ma 340 fanów.

Czy ktoś myślący racjonalnie w takich okolicznościach bawiłby się w wydawanie książki? Litości. Ale dobrze: jego pieniądze, jego sprawa.

Ale moją sprawą jest to, że ten… człowiek oszukuje, tworząc zbiórkę dla picu w chwili, kiedy nie potrzebuje nawet złamanego grosza by dopiąć swego. Ot, gnida. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że 69 osób jest zupełnie pozbawionych krytycznego spojrzenia. Nie przeczytali opisu? Żadne lampki ostrzegawcze w głowie się nie zapaliły? Potem będzie płacz o byciu oszukanym, albo o „niespełnieniu wymagań” i piękna idea finansowania społecznościowego znowu oberwie z liścia w twarz.

Więcej nie mam do dodania. Piętnuje już tę akcję wystarczająco. Ale to i tak za mało.