Takie gry nominowałem do Steam Awards 2025

Kocham tę grę. Wiecie, czemu nie ma ona jeszcze recenzji, osobnej, opublikowanej?

Bo czekam aż przestanę się nią podniecać w co drugim zdaniu. I tak od momentu kiedy odłożyłem tę grę na przysłowiową półkę.

Ten moment, pomimo upływu 11 tygodni, nie nadszedł. Dlatego jest to moja nominacja do gry roku.

Jakbym miał VR-a, to na 99% nominację, by dostała jakaś gra polegająca na siekaniu mieczem. Nie mam jednak gogli VR, nic nie zapowiada tego by miało się to zmienić, więc nie będę oszukiwał i wstrzymam się od głosu.

Zresztą, fakt, że Steam mi nie zasugerował żadnej gry, ułatwił mi to zadanie

Gra przeszła dość długą drogę w Early Access, po czym dostawała kolejne łatki, DLC, wersję na telefony i diabli wiedzą co jeszcze.

Do tego ją lubię. Co potrzeba więcej bym dał jej nominację?

Tutaj trochę oszukuję, bo gram na Asus ROG Ally X. Ale dalej nie zmienia to faktu, że gra świetnie się sprawuje przy graniu handheldowym.

Co prawda jest to cecha szczególna gier musou jako gatunku, ale Dynasty Warriors Origins, jako wyjątkowy reprezentant tego gatunku, ogrywa się wyjątkowo dobrze.

Przy czym przyznaję bez bicia, że chwilę biłem się z myślami, czy nie nominować Stellar Blade. Potem sobie przypomniałem, że to jednak Dynasty Warriors mnie wciągnęło na tyle, by grać w niego aż do ukończenia (jednego z kilku zakończeń), więc trochę bardziej zasłużyło sobie na nominację.

Trochę selekcja negatywna. U mnie nieoficjalna nazwa tej kategorii to „pierwsza gra multiplayer od czasów Warframe, która mnie nie wkurwiła”.

W tej dokładnie kategorii Dungeon Stalkers nie ma sobie równych.

Zobaczcie jak ta gra wygląda i powiedźcie mi jak nie nominować jej w tej kategorii.

Jak? JAK? No dobrze, wiem, dałem się już poznać jako człowiek preferujący rysowane 2D od fotorealistycznego 3D

Połączenie visual nowelki i taktycznej gry RPG z dość niecodzienną mechaniką mieści się w mojej definicji innowacyjności.

Kocham tę grę.

Ale nie ma szans, bym ją przeszedł w inny sposób niż grindując wcześniej wszystkie możliwe ulepszenia i zwiększając swoje szanse do maksimum.

Kiedy miałem na myśli to, że kocham tę grę, to miałem na myśli to, że kocham tę grę bezgranicznie.

W tym ścieżkę dźwiękową, która pasuje do tej gry jak ulał, i która ma tylko jedną wadę – jest dostępna tylko jako pliki audio, do kupienia jako DLC do gry.

Tutaj ta gra oszukuje. Normalna produkcja ma zwykle jedną, znakomitą fabułę.

The Hundred Line -Last Defense Academy- ma, jakby się uparł, dwadzieścia dwie fabuły. W większości krótkie, ale spójne i co najmniej świetne.

A jak policzymy tylko te, które mógłbym określić mianem znakomitych, to i tak obstawiam mniej/więcej dziesięć niesamowicie wciągających historii.

Mimo tego, że jestem kompletnym leszczem w tę grę, to Megabonk miało na mnie wręcz „leczniczy” wpływ. Zwłaszcza po ostatnich ciężkich godzinach w spędzonych w pracy.

Bardzo pomaga to, że śmieję się z każdym razem, jak uświadamiam sobie, że zatruwam wrogów śmierdzącym serem, ale to już moje poczucie humoru 😀